En çok ellerde ve ayaklarda karşılaştığımız nasırlar, vücudun ilgili bölgelerinde gerek yanlış ayakkabı gerek ağır çalışma şartları gerekse de eklemlerde gelişen deformiteler neticesindeki bası/fazla yük sebebiyle ortaya çıkmaktadırlar.

Cildimizin uzun süre basınç, sürtünme vb mekanik baskılara maruz kalması sonucunda deride kalınlaşma/nasır gelişir. Bu vücudun kendini koruma amaçlı geliştirdiği bir mekanizmadır.

Kısaca derideki kalınlaşma diyebileceğimiz hiperkeratoz oluşumu karşımıza kallus ve korn dediğimiz iki şekilde ortaya çıkabilmektedir, genelde sarı renkli olmaktadırlar.

Bu nasır cildin altında kanamaya (hematom) sebep olmuş. Sağlıklı bireylerde sadece ağrı ve günlük yaşam konforunu bozsa da, diyabetli ve/veya ayağında vasküler-nörolojik problemi olanlarda ise amputasyona giden bir süreci başlatabilmektedir.

Korn dediğimiz yapılar daha lokalize olmakla beraber nasırın merkezinde ve derinliği olan,  bir yapıya sahiptirler, aşırı hassasiyet oluştururlar. Kalluslar ise daha geniş bir alanda ortaya çıkarlar. Korn ve kalluslar siğiller ile karıştırılmamalıdır. Görünüm olarak plantar verrü ile benzerlik arz etseler de ayırıcı tanıda dikkat edilmesi gereken bazı noktalar vardır.

Bu nasırın oluştuğu yere baktığımızda , kişinin kullandığı ayakkabıların yeterli burun genişliğine sahip olmadığı ve nasır oluşan bölgeyi baskıladığı düşünülebilir.

Siğillerde (verrü) ise viral bir enfeksyon söz konusudur ve tedavi yöntemleri tamamen nasırlardan farklılık göstermektedir. Bu sebeple siğilin doğru tanısının konulup, tedavisinin uygulanabilmesi için bir dermatoloğun teşhisine ihtiyaç vardır. Genel olarak siğillerde nasırlardan farklı olarak ;

Deri çizgileri kaybolur,
Siyah-kahverengi noktacıklar bulunur,
Yanlardan çapraz baskıya alındıklarında da ağrı ve acı verebilirler,

Nasırların tedavisinde olmazsa olmazımız nasırları ortaya çıkaran mekanizmanın ortadan kaldırılmasıdır. Yani nasırlı bölgedeki yük fazlalığının ortadan kaldırılmasıdır. Bu yapılmadığı takdirde yapılan cerrahi girişimler de dahil olmak üzere hiçbir şey nasırın yeniden çıkmasını engellemeyecektir. Ayak basınç haritası yapılan analiz sonucu tespit edilir ve buna uygun olarak fazla basınç binen bölgelere yastık uygulanarak eşit yük dağılımı sağlanmış olur. Bu sebeple podolojik olarak yapılması gerekenin ağrısız ve kanamasız olarak uygun freze uçları ile nasırların alınması, sonrasında da doğru tasarlanmış bir tabanlık kullanımı olduğunu düşünüyoruz. Ayak plantar yüzeyinde varolan nasırların sağaltımı/tedavisi hususunda kişinin her iki ayağına yapılan baropodometrik analizler doğrultusunda ayak tabanındaki basınç dağılımını eşit şekilde yayan tabanlıkların kullanımı ile nasırların yenilemediğini,  aksi durumda ise bir kaç ay içerisinde yenilediklerini görmekteyiz.

Diğer tedavi yöntemlerinden cerrahi girişim ve nasır bantlarının bazı sakıncaları olduğu, bütün nasır vakalarında kullanılmaması gerektiğini hatırlatmalıyız. Cerrahi girişimler ile kişinin yaşam kalitesi sekteye uğramakta, iş gücü kaybı yaşanmaktadır. Nasır bantlarında ise özellikle diyabetik nöropatisi olan hastaların kullanmaması gerekmektedir. Nasır bandının içerisindeki salisilik asit sebebi ile  kısa sürede farkında olmadan nasırın bir yaraya dönüşmesi gerçekleşebilmekte, zaten duyu kaybı olan hastaların ise durumu çok geç fark edebildiği görülmektedir.

Son olarak şunu da belirtmek gerekir ki ayak sağlığımıza yeterince hassasiyet göstermediğimiz için diyabet veya dolaşım bozuklukları gibi kronik rahatsızlıkları olan kişilerde nasırlar çok sıkıntılı bir sürecin başlangıcı olabilmektedir. Özellikle diyabetlilerde uzun süre yüksek şekere maruziyeti neticesinde dokularda, damar yapılarında (vaskülopati) ve/veya sinir ağlarında (nöropati) hasarlar meydana gelmekte ayrıca yara kapanma mekanizmasında da sıkıntılar yaşanmaktadır.

Duyusal sinirlerin veya motor sinirlerin bozulması ile de ayaklarda his kaybı, eklemlerde deformiteler gelişebilmekte, tüm bunlar doğrultusunda da birçok nasır vakasının kapanması çok zor diyabetik ayak ülserlerine evrildiğini görebilmekteyiz. Bu noktada biz podologlar olarak diyabetli bireylerin muhakkak ayaklarının bir risk değerlendirmesinin yapılmasını, sonuca göre; aylık, 3 aylık, 6 aylık veya yıllık rutin kontrollerinin yapılması gerektiğini savunuyoruz. Düzenli kontrolleri ve bakımları podolog nezaretinde yapılan diyabetlilerde ayak ile ilgili komplikasyon yaşama riski azaltılmış olmaktadır. Unutmamak gerekir ki risk yönetimi her zaman kriz yönetiminden çok daha kolay ve zahmetsizdir. 

Yara Bakım Hemşiresi / Podolog Zeliha Gökkaya